Zmieniłam podejście, żałuję?

Witam moi drodzy! Na wstępie muszę Wam bardzo, bardzo serdecznie podziękować za CAŁE 400 OBSERWATORÓW! Jestem pozytywnie zaskoczona taką ogromną liczbą i niezmiernie się cieszę, że są osoby, które czytają moje wypociny, a nawet im się to podoba. A teraz do sedna, zaczynamy posta!

Zmieniłam się.

Dostrzegam to. Już nie jestem tą dziewczyną, która korzysta z umiejętności prowokowania do kłótni, która ZAWSZE MUSI być tą najlepszą, która nie ma dystansu do siebie, która jest zamknięta na ludzi, ponieważ w każdym widzi wroga.

WYDOROŚLAŁAM.

Oczywiście nie wyzbyłam się (i chyba nigdy nie wyzbędę) powyższych cech i zachowań do końca. Często dają o sobie znać w różnych sytuacjach, ale staram się je możliwie najlepiej tłumić.

Teraz patrzę na wszystko inaczej. Zmiana spojrzenia na życie to proces długotrwały, ale zauważalnie ten cały epizod zaczął się w te wakacje. Były to dla mnie i moich bliskich ciężkie wakacje, chociaż wspominam je z uśmiechem. Spędziłam je mało aktywnie (poza rodzinnymi wyjazdami), wiecznie byłam niezadowolona, kompletnie nie wiedziałam czego chcę,"Izolowałam" się od wszystkiego i wszystkich (nawet bloga..).
A gdy wróciłam do szkoły zastałam zupełnie inną Zuzię. I mogę Wam z ręką na sercu przysiąc, że najbardziej zaskoczona byłam JA.
Ktoś spyta, "jak, jak ci się to udało!?". Szczerze? Wciąż jeszcze szukam odpowiedzi.

Co się we mnie zmieniło? Teraz zdecydowanie więcej się uśmiecham, bardziej chrzanię to na co nie mam wpływu, żeby nie tracić tyle nerwów. Mam do siebie większy dystans (nie optymalny, ale niewątpliwie większy niż był), potrafię chować swą dumę i iść na ugodę. Mam w sobie trochę pokory. Dostrzegłam, że często błędnie odbierałam zamiary innych i wcale nie jest prawdą, że cały świat jest przeciwko mnie. To ja byłam przeciwko niemu.

Czy żałuję zmiany podejścia? Oczywiście, że NIE! Dawna Zuziu: przysięgam, nie tęsknie za tobą!
Jestem tak pozytywnie zaskoczona tym zwrotem w moim życiu, że nie potrafię tego wyrazić. Odtąd nie pozostaje mi nic innego jak wykorzystać zaistniałą możliwość jak najlepiej!

Mam nadzieję, że ten wpis dał Wam do myślenia, zmotywował do zmiany siebie na lepsze, pozytywnie nastawił! Ja po jego napisaniu czuję się niesamowicie szczęśliwa, bo uważam, że post wyszedł mi naprawdę dobrze. To naprawdę jeden z niewielu takich osobistych i odsłaniających mnie tekstów na tym blogu, więc oczekuję, że również potraktujecie go wyjątkowo!

Przytrafiło Wam się kiedyś coś podobnego?