Krytyka

Hej, cześć i czołem! Znowu tyle mnie nie było, ale tłumaczyć się nie będę, ponieważ nie ucierpielibyście mniej, gdybym dodała w tym czasie kilka słabych postów... Brak weny twórczej.

A teraz zaczynamy już posta, żeby nie przynudzać!

Tak więc myślę, że nie warto tłumaczyć znaczenie słowa krytyka, ponieważ żyjąc w XXI wieku każdy z nas doświadcza jej na każdym kroku...
Nauczyciel, szef, znajomy, osoba z otoczenia, anonimowy internauta, twój głos wewnętrzny. Któryś z nich na pewno powiedział ci, że jesteś żałosny, brzydki, głupi, że to co robisz nie ma sensu? No to witam w klubie!

Doszliśmy już do tego, że wszyscy są krytykowani, a w szczególności osoby, które osiągnęły sukces, są osobami publicznymi, mają odmienne poglądy na świat, wyrażają głośno i wyraźnie swą opinię na dany temat.
No dobrze, skoro wiemy za co i przez kogo są krytykowani, nasuwa się pytanie, jak są krytykowani?
Większość bezpodstawnie, w sposób idiotyczny, z zazdrości. Taka "krytyka" świadczy tylko o braku dojrzałości, braku inteligencji oraz uczuć, z wymienianej już zazdrości. Taką krytyczną opinią zupełnie nie warto się przejmować.
Jednak ktoś kiedyś wymyślił coś takiego jak krytyka konstruktywna, czyli krytyka na konkretnej podstawie, za konkretne zachowanie, uzasadniona, nie mająca na celu urażenia kogoś, a zwrócenia uwagi. Ten rodzaj krytyki jest bardziej zrozumiały, niekoniecznie świadczący o złych intencjach.

A teraz napiszę Wam z mniej filozoficznego, a po prostu mojego punktu widzenia o krytyce. Jeżeli konstruktywna i w dobrych intencjach- jak najbardziej okej, ale innej nie toleruję. Nie cierpię być krytykowana, nawet jeśli na to zasługuję. Po prostu. I źle to o mnie świadczy, wiem. Ale szczerze, do wszystkich którzy mnie krytykują mogę powiedzieć tylko tyle, że najbardziej krytykuję siebie sama ja, poważnie. Więc cieszę się, że aż tak się mną przejmujecie, ale daję sobie radę i bez waszego krytycznego zdania.

Tak też pomyślałam, iż warto dodać coś z czym możecie mieć wątpliwości. Mam na myśli, że może uważacie, że nie każdy jest krytykowany. A tu się mylicie. Bo każdy słyszy złe opinie na swój temat, różnica jednak polega na tym jak to odbiera, w jakim stopniu się przejmuje, na ile potrafi ukryć, że go to boli. Bo wiecie, taka z pozoru silna osóbka może już dawno pękła w środku, ale potrafi to zataić.

Ja staram się krytykować jak najmniej. Różnie to wychodzi, niestety. Ale liczy się chęć i praca. Uważam, że jest coraz lepiej. Czasem wystarcza mi pomyśleć bardzo krytycznie, a czasem po prostu kończy się to nie tylko na myślach, ale i słowach.

Mam nadzieję, że razem ze mną spróbujecie być mnie krytyczni, może wtedy świat będzie choć nieco lepszy. A teraz z całego serca dziękuję za przeczytanie i do następnego, trzymajcie się!